Το άγαλμα δείχνει ένα νεαρό θεριστή να έχει στην αγκαλιά του ένα δεμάτι πυκνά στάχια. Πρόκειται για ένα γυμνό αγόρι, που έχει στο κεφάλι του ένα καπελάκι όχι απ’ αυτά που έβαζαν συνήθως οι θεριστάδες κατά τα παλιότερα χρόνια αλλά ένα άλλο που συνήθως υποχρέωναν τα παιδιά της πόλης να φοράνε σαν έβγαιναν στην εξοχή μη τα κάψει ο ήλιος. Το λουλούδι στην κορδέλα του καπέλου κάτι τέτοιο δείχνει και πιθανόν ο γλύπτης άλλα ήθελε μέσω αυτού να πει. Ο μαρμάρινος θεριστής σκύβει με ευλάβεια πάνω στα στάχια και τα κρατάει τρυφερά στην αγκαλιά του σαν παιδιά ή σαν αγαπημένο κορμί. Ο συμβολισμός του γλυπτού πιθανά να είναι και το ζητούμενο της εποχής μας. Οι χαμένες σοδιές που όλοι ψάχνουν να βρουν που πήγαν και πως σπαταλήθηκαν. Οι σοδειές για τις οποίες κανένας δεν κόπιασε, δεν ίδρωσε και πέρασαν από τα χέρια μας σαν αέρας κι έσβησαν σαν καπνός.

 

Ο Δημήτριος Φιλιππότης (Πύργος Τήνου, 1839 – Αθήνα, 28 Νοεμβρίου 1919) ήταν γλύπτης της νεότερης Ελλάδας. Γεννήθηκε στον Πύργο Τήνου και ήταν γιος του Ζαχαρία Φιλιππότη, γνωστού μαρμαρογλύπτη και εμπειρικού αρχιτέκτονα, ο οποίος είχε κατασκευάσει και αρκετούς ναούς μεταξύ των οποίων την Μονή Αγίου Παύλου στο Άγιο Όρος, στην ανέγερση της οποίας συμμετείχε όταν έφτασε στα δεκατρία του και ο Δημήτριος). Ο Φιλιππότης πήρε τα πρώτα πρακτικά μαθήματα γλυπτικής κοντά στον πατέρα του, αλλά πραγματοποίησε κανονικές σπουδές γλυπτικής στην Ρώμη. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εργάστηκε κυρίως στην Αθήνα συμβάλλοντας σημαντικά στην προαγωγή της τέχνης του στην Ελλάδα. Ως καλλιτέχνης ήταν παραγωγικός. Ήταν δε ο πρώτος που εισήγαγε μία πιο ανάλαφρη θεματογραφία στη γλυπτική, που μέχρι τότε ήταν προσκολλημένη στον κλασικισμό. Έτσι δημιούργησε έργα που απεικονίζουν θέματα της καθημερινής ζωής απλών ανθρώπων. Πολλά γλυπτά του κοσμούν δημόσιους χώρους της πρωτεύουσας. Έργα του επίσης βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Δημοτικό Βρεφοκομείο, στην Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών (ταφικό μνημείο οικογένειας Κούππα, Αβέρωφ), στο Νεκροταφείο Πειραιώς, στην γενέτειρά του την Τήνο (Μουσείο Νεοελληνικής Γλυπτικής), καθώς και σε πλατείες, ναούς και νεκροταφεία άλλων πόλεων.