H προτομή του ποιητή Αχιλλέα Παράσχου βρίσκεται στον κήπο του Ζάππειου Μεγάρου των Αθηνών από την πλευρά που κοιτάει προς το Παναθηναϊκό Στάδιο. Στην πρόσοψη της βάσης υπάρχουν ανάγλυφα μιας ελιάς και μιας άρπας, σύμβολα της ποιητικής τέχνης που εξασκούσε ο Παράσχος. Στήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1929, επί Δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Πάτση, με πρωτοβουλία του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός».

 

Ο Αχιλλέας Παράσχος (πραγματικό όνομα Νασάκης ή Νασίκογλου, Ναύπλιο 1838 - Αθήνα, 26 Ιανουαρίου 1895) ήταν Έλληνας ρομαντικός ποιητής του 19ου αιώνα, εκπρόσωπος της πρώτης Αθηναϊκής σχολής. Παράσχος ήταν το μικρό όνομα του πατέρα του. Από όσα γνωρίζουμε δεν έκανε σπουδές και κατόρθωσε να μορφωθεί από τις εφημερίδες και τα βιβλία τα οποία διάβαζε. Δεν εργάστηκε ποτέ του, καθώς χρήματα και φήμη του έδιναν μονάχα οι στίχοι του. Οι πολιτικοί της εποχής τον διόριζαν σε διάφορες θέσεις μόνο και μόνο για να εισπράττει μισθό. Στα νεανικά του χρόνια αναμείχθηκε στον κύκλο της Χρυσής Νεολαίας, στους σπουδαστές και στους διανοούμενους οι οποίοι είχαν στόχο την απομάκρυνση του Όθωνα, και που εξαιτίας αυτής της φυλακίσθηκε στις φυλακές του Μεντρεσέ απέναντι από τους Αέρηδες και πού εξαιτίας αυτού εμπνεύστηκε το ποίημα του «Εις τον πλάτανον του Μεντρεσέ» το οποίο και έγινε πανελληνίως γνωστό. Απεβίωσε το 1895. Η κηδεία του, συγκέντρωσε πλήθος κόσμου και έγινε παρουσία και του τότε βασιλιά, Γεώργιου Α'. Τέτοια πάνδημη κηδεία δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Όπως έγραψε και ό Ξενόπουλος «Δεν έμεινε άνθος που να μην κατατεθείν εις τον τάφον του εκείνον στολιζόμενον καθημερινώς επι εβδομάδας,επι μήνας από γνωστούς καί αγνώστους θαυμαστάς. Όλοι τον έκλαψαν ως τον τελευταίον έθνικόν ποιητήν του ελληνισμού». 

Ο Γεώργιος Δημητριάδης (1880 – 1941), επικαλούμενος ο «Αθηναίος», ήταν Έλληνας γλύπτης. Γεννήθηκε στην Παλαιά Κόρινθο το 1880 και πέθανε στην Αθήνα στα χρόνια της Κατοχής, το 1941. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητή τον Γεώργιο Βρούτο. Στην συνέχεια, φοίτησε στο Παρίσι στο Grande Chaumière. Αναδείχθηκε γρήγορα γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Θεωρείται ο πιο παραγωγικός από τους νεοέλληνες γλύπτες, με πλήθος έργων του εγκατεσπαρμένων σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Φιλοτέχνησε ανδριάντες και προτομές. Το 1924 κέρδισε το πρώτο βραβείο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Γαλλίας με το έργο του ο «Δισκοβόλος». Το 1936 εκλέχθηκε ακαδημαϊκός και του απονεμήθηκε το Αριστείο Γλυπτικής. Το έργο του Γ. Δημητριάδη, όπως σημειώνει ο Μ. Στεφανίδης, διακρίνεται σε γενικές γραμμές από ακαδημαϊκές αντιλήψεις και χαρακτήρα μνημειακό, που συνδυάζεται με επιρροές από τα κινήματα του συμβολισμού και της Αρ Νουβό.